Ψίθυροι…

Μίλα μου.. Γιατί δεν μου μιλάς;

Προσέχεις; Δεν προσέχεις..

Ποτέ δεν έκανες το σωστό.. Τώρα;

Τι με κοιτάς; Αγκάλιασε με..

Θες, το νιώθω… Δεν θες;

Μην στέκεσαι απέναντι μου άπραγος ρε διάολε ..

Πνίγομαι, δεν το βλέπεις;

Χάιδεψε μου τα μαλλιά..

 Άγγιξε τρυφερά με τα δάχτυλα σου το κορμί μου..

Κάνε το να ματώσει… Ακόμα;

Φίλα με… Τι περιμένεις;

Δεν γίνεται να μην σου λείπω.. Δεν γίνεται να μην σε νοιάζει.. Μ΄αγαπάς, άραγε;

Θες να είμαι καλά, μου λες.. Πως; Πες μου πώς να είμαι καλά μακριά σου που αργοπεθαίνω  και εγώ θα είμαι..

Έχω ξεχάσει, βλέπεις,  πως είναι να νοιάζεσαι μόνο για έναν..

Δεν μπορώ- Δεν θέλω.. Φοβάμαι!

Σε αγαπώ… Κατάλαβες;

Συνεχίστε την ανάγνωση: http://www.themachine.gr/el/xart-press/item/1069-psithiroi.html#.U0MXN_l_vLl

Για τα παιδιά της Άνοιξης...

Τα δέντρα έχουν φουντώσει, τα χρώματα έχουν γίνει πιο έντονα- πιο ζωντανά, όλα γύρω σου έχουν ένα περίεργο πάθος- μια έκρηξη αισιοδοξίας- ακόμα και εσύ χαμογελάς… Είναι γεγονός, έχει έλθει η άνοιξη και έχει φέρει μαζί της τη μικρή προσωπική σου αναγέννηση!

Όταν δε, είσαι παιδί της άνοιξης από το πρώτο τίναγμα των φτερών μιας πεταλούδας έχεις εκτροχιαστεί… Και εγώ ευτυχώς έχω το προνόμιο να είμαι παιδί της άνοιξης!

Ξέρεις, αυτά τα παιδιά έχουν μια ιδιαίτερη λάμψη σαν να είναι φτιαγμένο το πετσί τους από χρυσόσκονη- έχουν μια περίεργη ενέργεια- δεν το βάζουν εύκολα κάτω και βρίσκουν τρόπο να διατηρούν το χαμόγελο τους ακόμα και στους πιο δύσκολους χειμώνες…

Έπρεπε να έλθει αυτή η άνοιξη- έπρεπε να έλθουν αυτά τα γενέθλια για να καταλάβω ότι τελικά το πιο ιδιαίτερο με αυτά τα παιδιά- με εμάς, δηλαδή, είναι ότι την άνοιξη τη κουβαλάμε μέσα μας.

Το κακό με τον βαρύ χειμώνα είναι ότι σου αφήνει κουσούρια που μπορεί να τα κουβαλάς για πάντα… Σταματάς να ελπίζεις- παύεις να ονειρεύεσαι- γεμίζεις φόβους και στο τέλος καταλήγεις να μην ζεις… Ένα κορμί χωρίς ψυχή- ένα πτώμα να περπατάει ανάμεσα στα υπόλοιπα.

 Η ευθύνη όμως είναι δική σου. Εσύ καταπατάς την άνοιξη σου, εσύ χάνεις τη πίστη στον εαυτό σου. Υπάρχει ελπίδα , φίλε μου… Σταμάτα λοιπόν να αργοπεθαίνεις, ρούφα όσο πιο δυνατά και όσο πιο πολύ μπορείς τον ζεστό ήλιο, πες στους δικούς σου ανθρώπους πόσο τους αγαπάς και κάνε όνειρα- όσο πιο πολλά όνειρα αντέχει η ψυχή σου…

Συνεχίστε την ανάγνωση: http://www.themachine.gr/el/xart-press/item/1037-gia-ta-paidia-tis-anoikshs.html#.Uy6eivl_vLl

ΜΑΡΙΑ- ΜΑΡΑΚΙ- ΜΑΡΙΩ

Είναι και αυτές οι μέρες που δεν θες να ξυπνήσεις-που θες να βυθιστείς στην απόλυτη απραγία και ψάχνεις το τρόπο να ξεφύγεις από τη θλίψη που σε πλημμυρίζει. Κάπου εκεί εμφανίζεται ένας ήρωας που με το χαμόγελο του μπορεί να αλλάξει όλη σου τη διάθεση. Ο δικός μου,λοιπόν προσωπικός ήρωας έχει γενέθλια σήμερα και αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να του ευχηθώ χρόνια πολλά.

 Αποτελεί σπάνιο φαινόμενο στις μέρες μας να γνωρίζεις ανθρώπους με αγνή ψυχή και καλή καρδιά και όταν τους γνωρίζεις πρέπει να είσαι κουτός για να μην τους βάλεις στη ζωή σου και να μην γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας σου-ίσως για αυτό και εσύ είσαι τόσο σημαντική για εμένα! Είσαι τόσο ιδιαίτερο πλάσμα άλλωστε-είναι δύσκολο να μην σε αγαπήσει κάποιος μιας και έχεις ένα μαγικό ταλέντο να γκρεμίζεις τα τείχη των ανθρώπων και έναν ιδιαίτερο τρόπο να εισβάλεις και να χρωματίζεις με το ''έτσι θέλω'' όλους τους μικρούς κόσμους των ανθρώπων που σε περιτριγυρίζουν.

Ξέρεις, το κακό με τους σπουδαίους ανθρώπους είναι ότι συνήθως δεν το γνωρίζουν σε σημείο να γίνονται αυτοκαταστροφικοί. Μακάρι να μπορούσες να δεις τον εαυτό σου μέσα από τα δικά μου μάτια τότε ίσως να καταλάβαινες πόσο όμορφη και πόσο ιδιαίτερη είσαι-ακόμα και όταν είσαι νευρική ή όταν μιλάς ακατάπαυστα σε σημείο να κάνεις εμάς νευρικούς-ακόμα και όταν σκοτεινιάζεις και αποζητάς μια αγκαλιά ή όταν ανοίγεις τη δική σου αγκαλιά στα δικά μας σκοτάδια.

Εύχομαι, λοιπόν από εδώ και πέρα να γίνεις ο δικός σου ήρωας. Να γίνεις ο άνθρωπος που έχεις τις δυνατότητες να γίνεις χωρίς φόβους που θα τυραννούν το μυαλό σου και με πολλή ζωντάνια και όρεξη για ζωή,όπως σου αρμόζει. Τα όρια δεν υπάρχουν-εμείς τα βάζουμε για να κάνουμε τη κάθε μέρα μας στη γη λίγο πιο μίζερη, για αυτό τρέξε μακρυά από όλα αυτά. Η καρδιά του ανθρώπου έχει δημιουργηθεί για να σπάει-να γίνεται χίλια κομμάτια-θρύψαλα που ο χρόνος τα ξαναενώνει-για αυτό μην τη λυπάσαι-δώσε την σε όλους. Μονάχα τη ψυχή σου να φυλάς-η συγκεκριμένη ψυχή, φίλη μου αξίζει σε λίγους-σε ελάχιστους.. Χρόνια πολλά και κυρίως χρόνια όμορφα και πολύ γλυκά. Σε αγαπάω...

ΤΟ ΠΙΟ ΣΩΣΤΟ ΜΟΥ ΛΑΘΟΣ

Κάθε φορά που βρέχει,η θύμηση σου γίνεται πιο έντονη-η μορφή σου πιο ζωηρή και η σκέψη σου πιο ζόρικη!Ξέρεις,πάντοτε μου άρεσε να περπατάω καθώς βρέχει,είναι ο δικός μου τρόπος εξιλέωσης απέναντι σε όλες αυτές τις υποσχέσεις που εξατμίστηκαν-στους ανθρώπους που χάθηκαν-στα συναισθήματα που καταπατήθηκαν...Τα τελευταία βράδια πνίγομαι στη μοναξιά μου,που ποτίζει το διψασμένο για έρωτα κορμί μου,χτυπώντας το βάναυσα με διάφανες σταγόνες βροχής!

         Ώσπου,κάπου εκεί ανάμεσα στις χιλιάδες μικρές στάλες που έπεφταν με ορμή πάνω σε ένα τζάμι,άκουσα ξανά,μετά από καιρό τον ήχο της φωνής σου.Γύρισα να σε βρω και είδα τη μορφή σου να σχηματίζεται μέσα από αστραπές που έσκιζαν το μαύρο του ουρανού-μια δυνατή λάμψη στο γκρίζο σκηνικό που επικρατούσε-μα κράτησε μονάχα λίγα δεύτερα και χάθηκε ξανά μέσ'το σκοτάδι...Τόσο μακριά και τόσο κοντά μου ήσουν πάντα!

  Τώρα σε παρατηρώ από πολύ μακριά...Σε προσέχω και σε φροντίζω χωρίς καν να σε αγγίζω!Με νιώθεις άραγε;Εγώ κοιμάμαι και ξυπνάω με τη θύμηση σου...Αναπνέω τον αέρα σου,κοιτάω τον κόσμο σου και αγκαλιάζω τα "θέλω" σου...Αργά το βράδυ παραμερίζω τους φόβους και τις ανησυχίες σου,για να ταξιδεύει η ψυχή σου σε αγγελικά πλασμένους παραδείσους!Πιστεύω στα όνειρα σου και ας μην είμαι κομμάτι από αυτά...Σαν να μην άλλαξες-σαν να μην άλλαξα-σαν να είναι όλα ίδια!Είμαι ένας απλός κομπάρσος στη ζωή σου αλλά ο κόσμος μου αρχίζει και τελειώνει στα δικά σου μάτια!Μου λείπεις,μου λείπεις πολύ αγαπημένε μου!

  Ξέρεις,δεν υπάρχει τίποτα πιο σαγηνευτικό από τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος.Διάφορα φύλλα μπερδεμένα,ποικιλίες χώματος,χαλίκια,λουλούδια,όλα γίνονται ένα,ενώ παρασύρονται από χοντρές στάλες βροχής.Κάπως έτσι,θυμάμαι και τη μυρωδιά του δικού σου δέρματος,ήταν τόσο μεθυστική,άλλωστε..Μπερδευόταν με τη δική μου μυρωδιά,έπαιρνε χρώμα από τις ανάσες μας,ζωή από τα φιλιά μας και ίδρωνε από τη φλόγα των κορμιών μας...Τώρα είμαι καταδικασμένη να ψάχνω τη δική σου μυρωδιά-το δικό σου κορμί και ανίκανη να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο από αυτό...Ήσουν ρε γαμώτο,το πιο σωστό μου λάθος...

  Υπάρχουν φορές που σου φωνάζω ότι μετάνιωσα που σε άφησα να μπεις στη ζωή μου.Άλλες φορές σου φωνάζω ότι[...]Συνεχίστε την ανάγνωση: http://www.themachine.gr/el/xart-press/item/1007-to-pio-sosto-mou-lathos.html#.UyNBk_l_vLk      

Ένα παραμύθι με λυπημένο τέλος.

Το σκοτάδι έπεσε και δυο σκιές ξεπρόβαλαν, ήταν οι δικές μας σκιές, αγαπημένε μου, δεμένες μεταξύ τους με τη σκιά μιας αλυσίδας-του πρώτου μας φιλιού. Πόσο κράτησε το φιλί μας; Μια στιγμή-μια στιγμή αιωνιότητας. Αντίθετες έννοιες θα μου πεις-πάντα ήσουν πιο ρεαλιστής-πιο λογικός-εμένα πάντα με γοήτευαν τα παραμύθια... Κάνεις λάθος θα σου φωνάξω, δυο αντιθέσεις μαζί δημιουργούν τον πόθο-την ορμή και το πάθος. Δυο κορμιά να μάχονται για το ποιο θα επιβληθεί και θα κυριαρχήσει. Δυο ψυχές σαν πυγολαμπίδες πάνω από τα κορμιά μας να ενώνονται δημιουργώντας μικρές εκρήξεις και να πέφτουν γύρω μας σαν μικρά βεγγαλικά...

θυμάμαι τη πρώτη φορά που ένιωσα τη καρδιά σου να χτυπάει στο στήθος μου-μια περίεργη μέθη με κυρίευσε. Δεν σκεφτόμουν-ήθελα απλά να ξαναγεννηθώ μέσα από τα φιλιά και τα χάδια σου! σε κοίταζα και χάθηκα μέσα σε αυτά τα μεγάλα μελαγχολικά μάτια... Μου χαμογέλασες-είμαι δική σου-ολότελα δική σου ήθελα να φωνάξω, αλλά δεν το έκανα. Υπέθεσα η ανόητη ότι το ήξερες-ότι το έχεις ήδη καταλάβει... Συγχώρεσε με αγάπη μου, που δεν έμαθες ποτέ ότι δεν γινόταν να είμαι περισσότερο δική σου-που δεν σου είπα ποτέ ότι ένα άγγιγμα σου έκανε όλο μου το κορμί να τρέμει. Συγχώρεσε με, που δεν έμαθες πως ένα σου φιλί ήταν αρκετό για να νιώσω τη λαχτάρα του κορμού σου... Ξέρεις, δεν βρήκα ποτέ το θάρρος η δειλή να σου ψιθυρίσω το πόσο πολύ σε αγαπώ... Σε αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου-σε αγαπώ με όλο μου το είναι-σε αγαπώ περισσότερο με κάθε χτύπο της καρδιάς σου, ξέχασα να σου πω...

Χανόμασταν μέσα στη ατελείωτη πάλη του “εγώ” μας και σε σκληρές κουβέντες που εκτοξεύονταν σαν πρόκες στα σώματα μας. Πνιγόμασταν από τους φόβους και τα μη!

Συνεχίστε την ανάγνωση:http://www.themachine.gr/el/xart-press/item/961-ena-paramithi-me-lipimeno-telos.html#.UxMVwvl_vLm

ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Η παράσταση τελείωσε.Το κοινό όρθιο ξέσπασε σε χειροκροτήματα.Πιαστήκαμε χέρι-χέρι και κάναμε υπόκλιση-ήμασταν άλλωστε οι πρωταγωνιστές!Έπεσε η αυλαία αγαπημένε μου-πέταξες τη μάσκα σου,γύρισα να σε κοιτάξω,αλλά δεν σε βρήκα,είδα έναν άγνωστο να με κοιτάει,γαμώτο!
 Όσο περνάνε οι ώρες-οι μέρες-οι μήνες το παράπονο με κατακλύζει και θυμώνω-θυμώνω πολύ!Όχι,όχι με σένα,μην φοβάσαι.Με εμένα θυμώνω,που πίστεψα ότι είσαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι,που εθελοτυφλούσα,που πίστευα σε εσένα,που προσπαθούσα μόνη μου και για τους δυο.Ξέρεις,είναι άσχημο πράγμα να απογοητεύεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό.Αναλαμβάνω όμως όλη την ευθύνη.Εγώ φταίω που σου επέτρεψα να κοιτάξεις μέσα μου και που δεν έβλεπα η κουτή ότι είχες δεμένα τα μάτια σου.Εγώ φταίω που δεν σου έλεγα ότι ξέρω την αλήθεια όταν μου έλεγες τα παραμύθια σου.Εγώ φταίω...
 Βυθιζόμουν αργά στη ρηχή σου θάλασσα και μου φαινόταν φουρτουνιασμένος ωκεανός.Καμία φόρα σε υποτιμούσα ή σου μιλούσα σκληρά και τα έβαζα πάλι με εμένα-δεν ήθελα,βλέπεις,να σε στενοχωρώ.Τώρα κατάφερες να μην με νοιάζει-να μην έχω απαιτήσεις από σένα,τώρα είναι δεμένα τα δικά μου μάτια.Νιώθω ενοχές πολλές φορές γιατί αισθάνομαι λύπηση που είσαι καταδικασμένος να ζεις ανούσια,που φοβάσαι τους μαύρους βυθούς και οτιδήποτε δεν μπορείς να κυριαρχήσεις ή να υποβιβάσεις.Κρίμα για έναν άνθρωπο να είναι τόσο επιδερμικός,όσο εσύ,οι μεγαλύτεροι θησαυροί κρύβονται βαθιά μέσα μας,ξέχασα να σου πω...
 Ξέρεις,αναρωτιέμαι αν είσαι περήφανος για τον εαυτό σου,αν νιώθεις δηλαδή ότι σέβεσαι τον εαυτό σου με τις επιλογές που κάνεις.Καταλαβαίνεις άραγε πόσο χαμηλά πέφτεις και πόσο γελοίος γίνεσαι.Έχεις συναίσθηση των πράξεων σου;Διότι αν έχεις θα έπρεπε να ντρέπεσαι.Είναι άνανδρο να μην σέβεσαι κάποιον άνθρωπο που υπήρξε μέρος της Ζωής σου και να τον εκθέτεις.Ακόμα και στη τελευταία μας παράσταση με άδειασες,με έκανες να νιώσω "φθηνή" και "λίγη".Ούτε ένα σωστό και όμορφο τέλος δεν δώσαμε τελικά.
 Δεν πειράζει,όλα καλά...Τώρα ξέρω,είμαι πιο δυνατή,δεν εθελοτυφλώ πια!Δεν θα αφήσω πάλι κανέναν άλλον με λασπωμένα πόδια να καταπατήσει τη ψυχή μου.Μακάρι,τελικά να γίνεις ευτυχισμένος και κάποιος άλλος να καταφέρει αυτό που δεν κατάφερα-να σε παρασύρει σε ένα δύσκολο αλλά γοητευτικό ταξίδι της ψυχής.Τότε ίσως καταλάβεις...Μέχρι τότε μην εξευτελίζεις τη ζωή σου...Σ'αγαπώ!